Dom

Polski serial telewizyjny w reżyserii Jana Łomnickiego, emitowany na antenie TVP od 9 listopada 1980 do 17 grudnia 2000. Opowiada o losach mieszkańców kamienicy przy ulicy Złotej w Warszawie od 1945 do 1980 roku.

Serial składa się z 25 odcinków emitowanych w czterech seriach (w latach 1980-1981, 1988, 1996-1997, 2000). Jest to najdłuższy polski serial pod względem rozciągłości lat emisji premierowych odcinków (20 lat od premiery do zakończenia serialu), wyprzedza Klan, który jest w nieprzerwanej produkcji od 1997 roku do dziś.

"Dom" to niewątpliwie świetnie skomponowany obraz. Przy jego emisji w myślach wielu Polaków odżywały wspomnienia: wojny, czasów komunizmu, kartek na różnorakie towary, wspomnienia życia codziennego w tamtych latach. Dla młodych serial ten jest świetną lekcją historii - doskonale obrazuje on to, czego nie możemy sobie wyobrazić.

Już sam początek serialu jest wzruszający. Jest to przede wszystkim zasługa świetnej ścieżki muzycznej - mianowicie mowa tutaj o przepięknej melodii, w wykonaniu Orkiestry Wojska Polskiego. Wtedy, w trakcie jej trwania, mamy przed oczyma tło, które przedstawia nam ruiny zdewastowanej po powstaniu Warszawy, ludzi, którzy ciężko pracują przy naprawie miasta oraz wzruszająca scena, kiedy widzimy naszego poczciwego dozorcę Ryszarda Popiołka, granego przez znakomitego, choć już nie żyjącego Wacława Kowalskiego oraz jego żonę Józefinę (w tej roli Stefania Iwińska), witających się z Teresą Bawolikową i jej synem Kostkiem. Oczywiście, takich wzruszających scen w serialu jest naprawdę dużo - jako przykład chcę podać tragiczną śmierć Popiołka i rozpacz jego świeżo poślubionej żony, Marii Talarowej, matki Andrzeja, który jest w serialu główną, niemal kluczową postacią. Muszę się przyznać, że ta scena podziałała na mnie lepiej, niż niejeden "wyciskacz łez", bo wszystko wyglądało tak realistycznie, że aż głupio byłoby nie uronić jednej łezki.


 Źródło: Wikipedia, filmweb

Janosik

Polski serial telewizyjny z 1973 r., w reżyserii Jerzego Passendorfera, luźno nawiązując do postaci słynnego karpackiego zbójnika Juraja Jánošíka, który żył na przełomie XVII i XVIII w. (w serialu pojawia się kwestia, z której wynika, że główny bohater nie jest legendarnym Janosikiem, a tylko nazywany jest jego imieniem). Ponadto fabuła serialu zawiera wiele elementów humorystycznych.

Serial kręcono od maja 1972 do marca 1973 roku. Zdjęcia realizowano: w rezerwacie przyrody Przełom Białki pod Krempachami koło Nowej Białej, w Dolinie Chochołowskiej, w zamku na Pieskowej Skale, w Zamku Ogrodzieniec, w zamku Orawskie Podzamcze (Czechosłowacja), w Dębnie, w okolicach Ojcowa, na Podkarpaciu, a także w atelier w Warszawie i Pradze, gdzie czechosłowaccy dekoratorzy urządzili, często pojawiającą się w serialu, grotę skalną. Sceny ze ślubu Janosika i Maryny w ostatnim odcinku serialu zrealizowano w kościele św. Michała Archanioła w Dębnie Podhalańskim (ujęcia ceremonii wewnątrz). W ostatecznej wersji wykorzystano także ujęcia z innych świątyń: podczas wejścia pary młodych została wykorzystana kaplica na Polanie Chochołowskiej, zaś wyjście pary sfilmowano w trzecim miejscu.
W 1974 roku nakręcono wersję kinową serialu.

 Janosik, bohater słowackich i polskich legend, to postać autentyczna.  Juraj Jánošík żył w latach 1688-1713. Był synem Martina Jánošíka i Anny Cesnekovej urodzonym w Tierchowej (Słowacja). Miał trzech braci: Jana, Martina i Adama oraz młodszą siostrę Barborę. Jánošík miał brać udział w powstaniu Rakoczego, po którym wrócił na wieś, aby zająć się rodzinnym gospodarstwem. Jednak po krótkim czasie wstąpił do austriackiej armii. Należał do oddziału stacjonującego na zamku w Bytčy (więzienia dla groźnych bandytów). Tam poznał  Tomáša Uhorčíka, ówczesnego harnasia karpackich rozbójników, któremu pomógł w ucieczce. Po tym sam wstąpił do jego bandy i działał aż do 1713 r., kiedy to pojmano go i zgładzono w Liptowskim Mikułaszu (Słowacja) poprzez powieszenie na haku za lewe żebro. 

Filmowy i telewizyjny Janosik (film kinowy i 13-odcinkowy serial realizowano równocześnie) został stworzony z historii, legend, podań i baśni oraz głównie motywu zaczerpniętego z epopei tatrzańskiej "Legenda Tatr" Kazimierza Przerwy-Tetmajera, a czas akcji przeniesiono na początek XIX wieku. Janosik jest nie tylko zbójnikiem, mszczącym się za krzywdy chłopskie, toczącym walki z murgrabią i jego hajdukami, ale także uczestnikiem narodowych zrywów tej epoki, walczącym z regularnymi wojskami austriackimi. 


Źródło: Wikipedia, filmweb

Stawka większa niż życie

Polski 18-odcinkowy serial telewizyjny z lat 1967–1968, wyprodukowany przez Zespół Filmowy „Syrena”, wyemitowany na antenie TVP od 10 października 1968 do 6 lutego 1969.

Najlepszy polski serial sensacyjny. Akcja zaczyna się w roku 1941. Młody polak Stanisław Kolicki rozpoczyna współpracę z wywiadem radzieckim. Przedostaje się na stronę sojusznika i przekazuje informacje o koncentracji niemieckich wojsk wzdłuż granicy. W tym samym czasie wywiad radziecki aresztuje oficera niemieckiego Hansa Klossa, do którego Kolicki jest łudząco podobny. Rosjanie postanawiają wykorzystać to podobieństwo do celów wywiadowczych. Kolicki jako Hans Kloss dokonuje brawurowej ucieczki na stronę niemiecką. Zajmuje miejsce swojego sobowtóra w strukturach wojskowego kontrwywiadu. Jako agent J-23 zaczyna tajną misję w niemieckiej armii. Sturmfuhrer Staedtke i sturmbannfuhrer Lothar podejrzewają jednak mistyfikację. Bohater zostaje zdemaskowany. Udaje mu się jednak upozorować własną śmierć i zbiec. Wkrótce, na własną prośbę znowu przenika do Abwehry, tym razem już jako "prawdziwy" Leutnant Hans Kloss

Scenariusz serialu napisali Andrzej Szypulski i Zbigniew Safjan, zainspirowani pierwszym filmem o Jamesie Bondzie, Doktor No z 1962.

Akcja serialu rozpoczyna się w roku 1941. Młody Polak Stanisław Kolicki zamierza przedostać się do Związku Radzieckiego, by przekazać informację o koncentracji wojsk niemieckich na granicy. Zostaje przez radziecki wywiad zatrzymany. Będąc łudząco podobnym do niedawno aresztowanego oficera niemieckiego Hansa Klossa, zajmuje miejsce swojego „sobowtóra” w wywiadzie niemieckim – Abwehrze i jako agent J-23 rozpoczyna misję szpiegowską.

Scenariusz – Andrzej Zbych (pseudonim, piszących razem, Andrzeja Szypulskiego i Zbigniewa Safjana).
Reżyseria – Janusz Morgenstern i Andrzej Konic (po 9 odcinków).

Daleko od szosy

polski obyczajowy serial telewizyjny z 1976 roku w reżyserii Zbigniewa Chmielewskiego

Autorem pomysłu fabuły serialu był Henryk Czarnecki, dla którego inspiracją do stworzenia historii stało się wypracowanie jednego z jego uczniów w szkole. Serial podejmuje temat migracji ze wsi do miasta i awansu społecznego. Akcja toczy się w latach 60. i na początku lat 70. XX wieku w Polsce.
Bohaterem jest około 20-letni Leszek Górecki (ur. w 1945), chłopak mieszkający na wsi. Jako nastolatek jest nieokiełznany dla rodziców, sprawia kłopoty w szkole i wychowawcze, wykazuje zainteresowania inne niż rówieśnicy (własnoręcznie składa sobie rower, ciekawią go pojazdy mechaniczne). Czasowo pomaga obwoźnemu handlarzowi. Po osiągnięciu pełnoletności coraz bardziej chce rozpocząć samodzielne życie, wyjechać z rodzinnego domu i zdobyć niezależny zawód. Na wsi czuje się ograniczony i niespełniony. Nie wykazuje zainteresowania pracą na roli w gospodarstwie rodziców ani wikliniarstwem, dlatego zamierza wyrwać się z tego świata. Przenosi się na Górny Śląsk, gdzie początkowo podejmuje pracę niewykwalifikowanego robotnika przy budowie drogi w Czeladzi. Następnie kończy kurs zawodowego kierowcy. W rodzinnych stronach pozostawia swoją dotychczasową sympatię Bronkę – dziewczynę z pobliskiej, oddalonej o około 6 km wsi. Więź między nimi powoli rozluźnia się.

Podczas kolejnych odwiedzin w rodzinnym domu Leszek przypadkowo poznaje Anię z Łodzi, od niedawna studentkę biologii, spędzającą wakacje we wsi Leszka. Oboje stopniowo ulegają fascynacji sobą, pomimo istniejących między nimi różnic mentalnych, bazujących na stosunku wieś – miasto. Z czasem Ania wyzwala w nim motywację do osobistego rozwoju oraz kontynuacji zaniedbanej nauki w szkole. Zmotywowany tym Leszek przeprowadza się do Łodzi, pracuje jako szofer, uzyskuje prawo jazdy na autobus i jednocześnie wznawia naukę w szkole wieczorowej dla pracujących (uczęszcza do technikum dla pracujących mieszczącym się w Technikum Samochodowym im. XX-lecia PRL w Łodzi; dzisiejszy Zespół Szkół Ponadgimnazjalnych Nr 7 w Łodzi przy ul. Prożka 3/5). Pokonuje przy tym pojawiające się przeszkody związane z wykonywaną pracą, kwestiami mieszkaniowymi i meldunkiem.

Równolegle ujawnia się stosunek rodzin Leszka i Ani do ich kiełkującego uczucia oraz związku. O ile rodzina Leszka oraz ojciec Ani reagują w naturalny sposób zaskoczeniem, niedowierzaniem, sceptycyzmem, ale ostatecznie tolerancją i przyzwoleniem, to wyraźnie przeciwna związkowi obojga jest matka Ani, która nie dopuszcza myśli, że jej córka może związać się na stałe z przedstawicielem warstwy niższej, tym samym popełniając mezalians. Osobną kwestią jest stanowisko znajomych Ani (studentów – przedstawicieli inteligencji), którzy generalnie nie mają nic przeciwko Leszkowi i wprawdzie dostrzegają różnicę pomiędzy sobą a mieszkańcem wsi, lecz z drugiej strony chłopak Ani imponuje im swoją bystrością, humorem i determinacją w dążeniu do celu. Z czasem akceptują go.

Po odbyciu służby wojskowej przez Leszka, oboje mogą już żyć razem. Wraz z jego postępami w nauce, ukończeniem przez Anię studiów i podjęciem pracy naukowej na uniwersytecie w zakładzie cytologii, sielanka przeplata się ze zwątpieniem, trudnościami codziennymi, kłopotami finansowymi i mieszkaniowymi oraz niegasnącą dezaprobatą matki Ani wobec Leszka. Ostatecznie para zawiera ślub, którego owocem jest syn Przemek, zaś jego problemy zdrowotne stanowią dalszy wątek fabuły. Finałem serialu jest pomyślne ukończenie technikum dla pracujących przez Leszka, uzyskanie tytułu technika mechanika samochodowego oraz decyzja o kontynuowaniu nauki i podjęciu studiów na politechnice.

Źródło: Wikipedia

Szaleństwo Majki Skowron

 

Lato, beztroskie wakacje, młodzieńcze problemy oraz cechy jak fair play, zaufanie do przyjaciół oraz umiejętność przyznania się do błędu. To wszystko znajdziemy w serialu "Szaleństwo Majki Skowron"

Serial ten, powstał na podstawie powieści Aleksandra Minkowskiego. Fabuła jego jest osnuta na dwóch przypadkach konfliktu pokoleniowego. Bohaterem - w przeciwieństwie do tytułu serialu - nie jest Majka a chłopak Ariel (skłócony z ojcem z powodu jego zaangażowania się w sprawy miłosne z miejscową lekarką), który na swej drodze spotyka Majkę (dziewczynę, która na znak protestu przeciwko konformistycznej postawie ojca także buntuje się przeciwko niemu i ucieka z domu) oraz przezywa swoją pierwszą młodzieńczą miłość. Skomplikowane problemy rodzinne zbliżają do siebie młodych. Rodzi się między nimi uczucie.

Serial ten liczy dziewięć półgodzinnych odcinków a premiera pierwszego odcinka przypadła na maj 1976 roku w ramach programu "Ekran z Bratkiem". Ci, którzy liczą na szybką akcję mogą się niestety rozczarować. Serial jest nieco monotonny ale za to mamy piękne widoki z Mazur lat 70-tych. Zdjęcia bowiem kręcono w okolicach Mikołajek, Pisza, Tałt, Olsztyna i jeziora Łukajno - rejonach, które zdaniem reżysera - Stanisława Jędryki - były "czyste i nie skażone przemysłem".
Oprócz pięknych, mazurskich zdjęć mamy również pokazanie problemy nastolatków związanych z przeżywaniem pierwszego zauroczenia, pierwszej miłości. Mamy tutaj nieśmiałość oraz unikanie patetycznych wyzwań czego trudno doszukiwać się we współczesnych serialach.

Początkowo serial ten miał nosić nazwę "Mazury" jednak reżyser ostatecznie postanowił zostać przy tytule oryginalnym. Dla reżysera ważną rzeczą było również pokazania portretu psychologicznego Ariela a wszystkie zdarzenia odbywające się w tym serialu widziane są właśnie z jego perspektywy.

Warto wspomnieć o odtwórcach ról Majki i Ariela. Majka czyli Zuzanna Antoszkiewicz (zmieniła później nazwisko na Janin), po zakończeniu emisji tego serialu w 1980 roku zagrała jeszcze w filmie "Mysz" i był to ostatni film w którym wystąpiła. Przerwała karierę aktorską, zniknęła na jakiś czas by ... w 2003 roku ludzie mogli usłyszeć o jej śmierci. Na mieście pojawiły się nekrologi z informacją o pogrzebie. Jak się okazało był to kolejny projekt Zuzanny Janin zatytułowany "Widziałam własną śmierć". Przebrana za staruszkę udała się na swój pogrzeb na warszawskich powązkach i nagrywała rekacje zgromadzonych tam żałobników. Niektóre z osób do dzisiaj nie mogą zapomnieć jej tego abstrakcyjnego, czarnego humoru.

Marek Sikora swoją karierę aktorską rozpoczął w 1974 roku, gdzie zagrał w filmie "Koniec Wakacji" a dwa lata później, u tego samego reżysera zagrał w serialu "Szaleństwo Majki Skowron". W latach 1981-1996 współpracował z wieloma teatrami w całej Polsce. Prywatnie był mężem aktorki Grażyny Wolszczak. Niestety, 22 lipca 1996 roku zmarł nagle w miejscowości Służów koło Buska-Zdroju. Przyczyną śmierci był udar mózgu. Miał 37 lat.


Porwany za młodu

Osierocony 17-latek David Balfour, aby wypełnić ostatnią wolę swojego ojca, wyrusza na poszukiwania swojego stryja, Ebenezera. Człowiek, do którego dociera okazuje się jednak odrażającym, chciwym staruchem, a jego posiadłość - ruiną zamieszkałą przez szczury i wrony. Wuj wita przybysza w zaskakujący sposób - próbuje zabić go w pojedynku. Kiedy się to nie udaje podstępem zwabia chłopaka na pokład statku i sprzedaje handlarzowi niewolników, kapitanowi Hoseasonowi. Statek nie dociera jednak do miejsca swojego przeznaczenia. Uratowany po drodze rozbitek Alan Stewart, za imponującą sumę, nakłania kapitana, aby zmienił kurs na Szkocję. Podczas sztormu żaglowiec rozbija się na skałach, a ocalali David i Alan zostają wyrzuceni na wyspę.


Tak w skrócie przedstawia się treść jednej z najciekawszej książki Roberta Louisa Stevensona "Porwany za młodu". Serial ten był jednym z ciekawszych seriali nadawanych w niedziele po (nie mniej osławionym) "Teleranku". Było to pod koniec lat 70-tych albo zaraz na początku lat 80-tych (serial ten powstał w 1978 roku - więc kiedy miał u nas premierę to szerze powiedziawszy nie pamiętam).




W serialu była też przygoda ale - co każdy mi przyzna - wspaniała muzyka autorstwa samego Vladira Cosmy. Tak wspaniale napisany utwór doczekał się potem kopii w piosence "Who'll come with me".